Aangifte en VPT

Misschien ben jij ook een hulpverlener die, net als een heleboel hulpverleners, niet weet hoe het gaat: aangifte doen. Logisch als je het nog nooit hebt gedaan. Laat staan dat je dan weet wat je rechten en plichten zijn.

In mijn ideale wereld heeft elke organisatie een ‘aangifte-mevrouw of -meneer’, zodat de hulpverlener zo min als mogelijk belast wordt met de nasleep van een geweldsincident, zo ook met alles rondom het doen van aangifte. Zolang dit nog een sprookje lijkt, kijk ik graag naar de verschillende aspecten binnen dit thema en waar er verbetering mogelijk is.

De open brief die ik vorige week schreef aan 'de politiemedewerker' wordt best goed ontvangen. Ondanks de grote fout die er in staat. Zo zie je maar, niet alles hoeft altijd perfect (note to myself!).

Mag ik u wat vragen? Ik heb u namelijk nodig om de zorg veiliger te maken. Geweld tegen hulpverleners is inmiddels not done. Of we nou in een blauw, groen, wit of zonder uniform de werkzaamheden verrichten. Allemaal hulpverleners. En we klappen voor elkaar. Vind ik oprecht mooi.

We doen het niet genoeg. Ook niet graag. Snap ik. Dat laatste dan. Het betreft natuurlijk altijd nare situaties. Maar het is zo ontzettend belangrijk om het wel te doen. Misschien kan ik je met de 5 onderstaande redenen overtuigen. Had ik al gezegd dat het belangrijk is? 

Veel hulpverleners weten mij te vinden als zij vragen hebben over het onderwerp aangifte of VPT. Het onderwerp heeft dan ook al jaren mijn aandacht. Omdat het vaak dezelfde vragen zijn, en terechte en logische vragen ook, heb ik ze uitgeschreven. Want gelukkig, ondanks de ervaren toename van agressie, komt het niet wekelijks voor dat je aangifte moet doen, dus teruglezen kan wel prettig zijn.

Organisaties (en zorgprofessionals) worstelen nog steeds met het doen van aangifte. Veel verantwoordelijkheid tot het wel of niet doen van aangifte wordt hierbij bij de zorgprofessional (slachtoffer) neergelegd.