Ik heb veel over je gehoord
Hij gaat breed in de deurpost van het kantoortje staan waar ik wat ongemakkelijk op een wiebelende kruk zit. Het is mijn tweede dag als teamcoach op deze afdeling. Een periode van kennismaken en observeren. Nadat hij mij een aantal minuten lijkt te negeren, maar wel zijn best doet om zichtbaar te zijn, kies ik ervoor de ongemakkelijkheid te doorbreken.
"Je wist dat er een teamcoach zou komen?" vraag ik hem belangstellend. Ik sta op om hem een hand te geven. De twee verpleegkundigen die mij zojuist hartelijk hebben ontvangen kijken net als ik zijn kant op. Hij zucht diep en recht zijn rug. Hij negeert mijn hand en zegt: "Jazeker, ik heb al veel over je gehoord."
Het vraagteken boven mijn hoofd moet bijna zichtbaar zijn. Als hij ziet dat hij de aandacht heeft van alle aanwezigen, vult hij snel aan met: 'Vooral veel negatieve dingen.'
Voor ik kan reageren loopt hij de afdeling op, weg van het kantoortje. De verpleegkundigen gaan snel verder met waar ze mee bezig waren. Het ongemak wat in de ruimte hangt letterlijk proberen weg te werken.
Zoveel vragen....
Ik merk dat ik zelf een glimlach maar net kan onderdrukken terwijl mijn wenkbrauwen bijna boven mijn haargrens uitstijgen. Want jemig, wat een informatie zit er in dit kleine korte moment dat zo groots voelt. Het levert zo ongelooflijk veel vragen op.
Twee dagen later tref ik hem pas weer. Ik besluit er op terug te komen. Duidelijk iets wat hij niet gewend is. Een gesprek vindt hij niet nodig. Ik wel en ergens in de binnentuin, terwijl hij een sigaretje rookt, krijg ik een minuutje van zijn tijd.
Ik geef aan dat ik erg benieuwd ben naar wat hij over mij gehoord heeft, want dit is zeker het bespreken waard als we een herhaling van die 'negatieve dingen' in deze nieuwe samenwerking willen voorkomen. Immers ben ik er voor het team, niet voor mezelf. Maar ik laat ook weten dat ik het zoiets droppen en vervolgens weggaan als ongepast ervaar.
Gewoon een test
Gestamel volgt. Hij weet niet met iets concreets te komen en moet toegeven dat het een wat loze uitspraak was om me te testen. Ik vraag of er nog meer testen komen en of die dan eventueel online kunnen zodat anderen er geen hinder van ondervinden. Immers kost mijn aanwezigheid ook geld en het is zonde dat te verspillen. Hij lacht het wat weg, maakt zijn sigaret uit en wenst me succes terwijl hij weer naar binnenloopt.
Niet veel later in het traject kiest hij ervoor om ergens anders te gaan werken. De bühne waar hij zich zo prettig voelde wordt steeds meer een podium voor collega's die inhoudelijk wat willen toevoegen. Samen optreden lijkt niet helemaal zijn ding. Het lukt hem niet een nieuwe rol te vinden.
Samen optreden zit er niet meer in
Het is soms lastig om dit soort uitspraken of situaties niet persoonlijk te maken. Als teamcoach ben ik immers niet geheel ongevoelig en ook ik heb een ego. Ook is het makkelijk hem weg te zetten als hork (of wat dan ook). Toch ontstaat dit gedrag vrijwel nooit zomaar. Dus nooit alleen maar naar die ene persoon wijzen.
Er was ooit ruimte voor de positie die hij innam. Het gedrag heeft een doel of reden gehad en heeft kunnen bestaan ondanks (of dankzij) de rest van het team en de organisatie. Dit is altijd het onderzoeken waard. Want een cultuur ben je samen. Een veiligheidscultuur ook.
Er hoeft niet perse een teamcoach aanwezig te zijn om aan een veiligheidscultuur te werken. Maar als niemand bespreekbaar maakt wat besproken moet worden, is de kans klein dat veiligheid echt de kans krijgt. Dan krijgen negatieve dingen de ruimte. Heb ik ooit eens gehoord.
Wel een teamcoach of cultuuronderzoeker in je team? Je mag natuurlijk altijd contact met mij opnemen.