Ik mocht de afgelopen weken het voetbalteam van mijn 8 jarige zoon coachen. Nou ja, mocht... Ik stap in omdat niemand anders het doet. En iemand moet het doen. Achteraf besef ik hoeveel dit over mijzelf zegt...

Heb jij er al bij stil gestaan dat agressie (in de zorg) kan gaan toenemen? We zagen het met z'n allen gebeuren tijdens de coronapandemie. Toen overkwam het ons. De toename van agressie. Hulpverleners die al op het tandvlees liepen

Ik lees artikelen rond het onderwerp geweld richting hulpverleners altijd met veel interesse. Je bent immers een vakidioot of niet. Mij kan het onderwerp niet te veel aandacht krijgen. Helaas is de aanleiding van deze berichten vaak een heftig incident. En dat wens je natuurlijk niemand toe.

Het wordt vaak gebracht als een groot goed: feedback geven. Want feedback is een cadeautje.

"Er zijn wel 4 mensen vertrokken! Lekkere teamcoach ben jij!"

"Het hele team keert zich tegen de behandelaar. Hij begrijpt er immers niks van, luistert nooit naar het verpleegkundig team, ziet ze als onderdanig en bedenkt elke keer weer beleid dat niet uit te voeren is. Als de behandelaar het al in zijn hoofd haalt om op de afdeling zijn gezicht te laten zien wordt hij door de aanwezige verpleegkundigen zoveel als mogelijk genegeerd. Veelvuldig beklag doen bij het management heeft nog niet het gewenste resultaat gehad."

Werkoverleg. Super belangrijk om met regelmaat even met de koppen bij elkaar te zitten. Maar even jongens: weten jullie wel wat er écht op de agenda staat?

"Zeg maar tegen je ouders dat dit niet de bedoeling is."

De politie en de zorg zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alleen al in de vorm van mijn ouders: hij politiechef en zij ambulanceverpleegkundige. Heel vreemd dat ik beide werelden op de werkvloer probeer te verbinden is het daarom wellicht niet. Misschien dat dit ook maakt dat ik het zo pijnlijk vind dat op organisatorisch (overheid) niveau de projecten en initiatieven tot verbetering van de veiligheid in de zorg tof zijn, maar de praktijk vaak zo achterblijft.

Stemmen is het moment waarop je constructief kan bijdragen aan verandering, of juist niet. Een gecreëerd moment om iedereen een stem te geven. Maak daar gebruik van.

Ik zie een team vaak als een collectief brein, één grote hersenmassa. Waar spanning effect op heeft. En dan tref ik soms een hagedis, maar vaker nog een holbewoner. Dat klinkt wat onaardig, maar is wel eerlijk. Ik durf zelfs te zeggen dat dit slim is. Want dit niet zien levert lastige situaties op.

We willen gehoord worden. Omdat we vinden dat ons onrecht wordt aangedaan, of omdat dit wellicht dreigt. Omdat we graag onze mening terug zien komen tijdens het ontstaan van beleid. Omdat we onderdeel willen zijn van hetgeen over ons beslist. Omdat we invloed willen hebben op ons eigen leven. Als individu en als onderdeel van een maatschappij. Als mens.

Wanneer een team in zwaar weer zit, of veel te verduren heeft (gehad), doet dit wat met de groepsdynamiek. Vooral als beleid individuen persoonlijk treft. 'Logisch', hoor ik je denken.

Iets dat management vaak wil: een aanspreekcultuur. 'Het team moet elkaar gaan aanspreken op gedrag dat niet wenselijk is'. Zo. De toon is gezet.

Op de door ons als gezin gezamenlijk opgestelde bucket-vakantie-lijst staat, ingebracht door de 8 jarige, het Van Gogh museum (invloed van school) en het zien van de Arena (invloed onbekend, in ieder geval niet vanuit ons). Mijn inbreng is een hotelovernachting, dus dat worden 2 dagen Amsterdam.

Verpleegkundige zijn is een vak. Een mooi vak, maar ook een belangrijk vak. En dat vind elke verpleegkundige zelf ook. Soms echter, en soms is helaas vaker dan ik zou willen, twijfel ik aan dit gegeven als ik naar de verpleegkundige dossiervoering kijk. De dossiervoering hangt vaak als los zand aan elkaar. De verschillende methodieken hebben geen samenhang en soms wordt iets alleen maar gedaan ‘omdat het moet’. Schokkend.

Uit de kast komen, onthullen dat je transgender bent, openhartig zijn over het aantal drankjes per dag tijdens je drankprobleem, laten weten dat je diabetes hebt. Als BN-er wordt je geroemd voor je kracht en je openhartigheid. Hulde, prachtig, sterk!

De verpleegkundigen, of misschien wel de hulpverleners in het algemeen, zijn een passief agressief volkje.