"Zeg maar tegen je ouders dat dit niet de bedoeling is."
De kindjes komen iet wat gedesillusioneerd terug naar de auto. Oeps, ik heb als ouder een fout gemaakt. Duidelijk heb ik iets verkeerds gedaan, iemands grenzen overschreden. Zonder dat ik die intentie had. Bij lange na niet zelfs. Maar wat we nu doen is dus niet oké.
Conflicten ontstaan na een normschending
Ik zeg in trainingen altijd dat de meeste conflicten beginnen met een normschending. Bedoeld of onbedoeld schenden we zo nu en dan normen van een ander. Of andersom. Vaak betreft het dan ongeschreven en onuitgesproken regels. Die we zelf misschien als zeer vanzelfsprekend ervaren, de ander soms niet.
Dan speelt ook de context nog mee of we iets als grens- of norm overschrijdend ervaren. En de intentie van de ander. Én je eigen gemoedstoestand.
Als je vrolijk op een festival staat en iemand dringt per ongeluk voor bij de bar, zou het zomaar zo kunnen zijn dat het je een nieuwe beste vriend oplevert. Dringt iemand expres voor bij de bakker, terwijl je chagrijnig en moe bent, dan is die kans iets minder vanzelfsprekend. Toch is bij beide het gedrag hetzelfde.
Goede bedoelingen die een beetje verkeerd uitpakken
En hoewel ik er van alles van af weet, ga ik ook wel eens de fout in. Ja, ook ik schend dus af en toe iemands normen. Wel vaker onbedoeld dan bedoeld. Zoals nu.
Onze kinderen, en dus wij als ouders, luisteren in de auto vaak (te vaak) naar de muziek van Mister X*. Elke keer als we onderweg naar opa en oma langs de woonplaats van Mister X rijden, wordt door de kinderen enthousiast gereageerd op de vraag 'En wie woont er hier?'
Als we weer eens langsrijden besluiten we spontaan om eens te kijken of we het huis kunnen vinden. Gewoon om eens langs te rijden. Villa's en dikke bakken (auto's) hebben de laatste tijd de interesse van onze jongens, dus de villa van je idool zien is dan vet cool natuurlijk.
Dichterbij dan verwacht
Eén zoekopdracht op Google levert al een adres op. Even langsrijden, misschien even een foto van de kindjes met het huis op de achtergrond voor het 'familiefotoboek' en weer doorrijden. Dat is het plan.
En ja hoor, huis gevonden. Dichterbij de weg dan verwacht. Dat maakt het toch wat ongemakkelijk. En dan, wat is de kans, komt Mister X net aanrijden.
Ik kan me zo voorstellen dat je niet perse zit te wachten op fans bij je huis dus we gaan de auto weer in. Dan komt Mister X naar buiten. Ik lees dit gedrag als de intentie om even contact te maken met de jongens. Ik moedig ze daarom aan om hem tegemoet te lopen.
Een beetje dom en onbeleefd
Daar ging het dus fout. Die intentie is er namelijk niet. Het voor zijn huis verschijnen, ondanks openbare weg, is voor Mister X op dit moment duidelijk een normschending. Of zoals hij dit zelf naar de kinderen verwoord 'niet de bedoeling'.
Het 'we rijden even langs' veranderde door de omstandigheden. Maar wie verwacht dan ook dat hij precies op datzelfde moment thuis komt? Door het vervolgens verkeerd interpreteren van gedrag vindt er al snel een normschending plaats.
Nou komt Mister X niet scheldend naar buiten. Hij maakt in het contact met de kindjes rustig duidelijk dat hij het niet oké vind. En gelukkig volgt er op "Zeg maar tegen je ouders dat dit niet de bedoeling is" een "Ik vind jullie wel lief hoor." En een boks ('Ik was mijn hand nooit meer' aldus de oudste. Gezien de huidige virussituatie niet helemaal realistisch). Het beeld van Mister X is dus niet helemaal kapot gegaan.
Het levert wel wat op
Een avontuur was het wel. De jongens een realistisch beeld van het beroemd zijn en ik weer materiaal voor mijn trainingen.
De volgende keer houden we het toch maar gewoon weer bij 'En wie woont er hier?'. En zoeken we hem wel op, maar dan in het theater.
* Hij heeft een betere artiestennaam, maar i.v.m. privacy deel ik die niet. Wil immers niet nog meer normen schenden.