We willen gehoord worden
We willen gehoord worden. Omdat we vinden dat ons onrecht wordt aangedaan, of omdat dit wellicht dreigt. Omdat we graag onze mening terug zien komen tijdens het ontstaan van beleid. Omdat we onderdeel willen zijn van hetgeen over ons beslist. Omdat we invloed willen hebben op ons eigen leven. Als individu en als onderdeel van een maatschappij. Als mens.
Het gedrag van de relschoppers heeft niks te maken met gehoord willen worden. Maar met gezien willen worden. Het ergens niet mee eens zijn als reden gebruiken om de onvrede om te zetten in geweld. Geen frustratie-agressie maar instrumentele agressie. Iets willen bereiken met het geweld. Je rangorde weer kunnen bepalen. Gezien worden door je matties, je eigen clan, je hooliganmaten, je mede 'verzetshelden', de 'vrijheidstrijders'. Hoe noemen jullie elkaar eigenlijk?
Slaat het paard niet mis, maar wel de plank...
Net zoals de voetbalwedstrijd als reden wordt gebruikt om te kunnen rellen, is dat nu de extra maatregel. Die maatregel is echter niet de druppel. Het ego is de druppel. Niet de verveling, angst of onmacht. Nee, het alfaplekje op de apenrots verdwijnt langzaam. En wat levert het met een ploertendoder een paard voor het hoofd slaan op? 10 punten? Een plekje hoger op de apenrots?
‘Het zal ze leren!’ Maar wat leren we dan? Dat je met geweld iets voor elkaar krijgt? Dat onze wetten, normen en waarden er niet toe doen? Dat wat je van een ander verwacht, niet voor de individu op de apenrots geldt? Dat iets van een ander kapot maken iets goeds oplevert?
Jezelf vrijheidstrijder noemen slaat misschien het paard niet mis, maar de plank wel. Dit is geen daad van goedheid, is niet dapper en al helemaal niet iets om trots op te zijn. De veiligheid van je medemens in gevaar brengen, het kleine beetje hoop afpakken door winkels te plunderen en ziekenhuizen te bekogelen. Zielig, maar alles voor een plekje op de apenrots.
Al draagt een aap gejatte pattas...
En stel je hebt die vrijheid weer herwonnen. Waar ga je dat vieren? In dat restaurant waarvan je de ramen hebt ingegooid en de laatste biertjes hebt gejat? En die verwondingen die je in de strijd opliep, laat je die behandelen in hetzelfde ziekenhuis dat je net hebt bekogeld met stenen en vuurwerk?
En hé, al draagt een aap geplunderde nieuwe pattas, ... Juist.
Dit een demonstratie noemen is misschien wel het ergste. Het demonstreren heeft namelijk niks te maken met gezien worden, maar met het recht gehoord te worden. Echter wie wil er naar je luisteren als blijkt dat jij een medisch centrum hebt vernield of hulpverleners hebt aangevallen?
Een avondklok, maanden lang!
Maar wees gerust, je bent gezien. Door heel Nederland. En vrijwel iedereen verafschuwt de beelden. Zelfs de demonstranten met het kopje koffie (zonder ploertendoder) waarvan jullie ze de kans om gehoord te worden hebben misbruikt en hebben afgepakt. Door de ondernemer die er nu nog meer facturen bij krijgt en minder heeft om te verkopen. Door scholieren die thuis zitten, hun klasgenootjes missen en bang zijn dat de grote mensen er nu helemaal een potje van maken. Door de ouderen die nu ook niet overdag naar buiten durven. Misschien door je moeder, ongetwijfeld niet apetrots... Gelukt. Bravo. Gezien.
Toch hoop ik dat jullie ook gehoord gaan worden. Op het politiebureau. En dan zijn er erg weinig argumenten over om dit gedrag te verdedigen. Rangloos, zonder ego alleen op een apenrots. Gehoord worden en dan een avondklok voor een aantal maanden lang.