De informatie is er, maar wat doen wij er mee?
De politie en de zorg zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alleen al in de vorm van mijn ouders: hij politiechef en zij ambulanceverpleegkundige. Heel vreemd dat ik beide werelden op de werkvloer probeer te verbinden is het daarom wellicht niet. Misschien dat dit ook maakt dat ik het zo pijnlijk vind dat op organisatorisch (overheid) niveau de projecten en initiatieven tot verbetering van de veiligheid in de zorg tof zijn, maar de praktijk vaak zo achterblijft.
Nieuw? Nee, dat niet.
Zo is er deze week een nieuwe website gelanceerd: veiligepubliekedienstverlening.nl. Uiteraard een fijn initiatief. Alle informatie met betrekking tot agressie en geweld richting mensen met een publieke taak op één site.
Maar nieuw? Nee, dat niet. De informatie is misschien in een nieuw jasje gestoken, maar inhoudelijk niet verandert in vergelijking met de afspraken gemaakt tijdens het project Veilig Publieke Taak in 2007. Het enige voordeel is dat de informatie hipper en (weer) gerangschikt op één plek duidelijk te vinden is. De vraag is of dit nu wel effect gaat hebben op de daadwerkelijke praktijk. En mijn praktijk betreft vaak de hulpverleners in de GGZ, maar de zorg is uiteraard breder.
Van 2007 naar 2021 is 14 jaar! En in die 14 jaar is het nog niet gelukt om alle (zorg)organisaties ervan te overtuigen dat een aangiftebeleid toch echt zo zijn voordelen heeft (ik zette er al 10 voor je op een rijtje), maar ook niet om elke politiemedewerker te instrueren dat ook de GGZ hulpverlener onder de noemer VPT valt. Of sterker nog: om elke medewerker op wie VPT van toepassing is hiervan op de hoogte te brengen. Overigens inclusief de politiebeambte die onze aangifte opneemt. ‘Wat is VPT?’ is een veel voorkomende vraag als de hulpverlener dit al aangeeft tijdens het doen van aangifte.
VPT in neonletters boven het hoofd van de hulpverlener
De informatie die ik deel op social media is dus ook al zeker 14 jaar bekend. Maar voor velen nog steeds nieuw. Nou geloof ik in de kracht van de herhaling en dat de gemiddelde hulpverlener doorgaans niet stilstaat bij alles rondom geweld is natuurlijk prima. Maar als het nodig is wil ik dat VPT boven het hoofd van de hulpverlener staat. In knipperende neonletters. En dat iedereen met enige verantwoordelijkheid m.b.t. de veiligheid van deze medewerker hier naar handelt. Dat dit niet (voldoende) gebeurt vind ik erg. Dan doet elke situatie die ik te horen krijg pijn. Want dan is het leed al geschied.
De informatie is dus niet nieuw. Maar bereikt dus helaas nog steeds niet de belangrijkste plek: de werkvloer. Nog vaak genoeg hoor ik van organisaties die de medewerker links laten liggen na een geweldsincident en er ‘mee wegkomen’ door aan te geven dat de medewerker aangifte mag doen als de medewerker hier behoefte aan heeft. Tjonge, wat aardig en coulant. Ook vaak genoeg tref ik medewerkers die nog steeds het idee hebben dat agressie en geweld bij het werk horen, dat mensen ziek zijn en dus zielig, of dat het de investering niet waard is.
Steeds vaker weet ik medewerkers te motiveren om juist wél aangifte te doen, of dan in ieder geval een melding. Helaas treffen ze dan toch nog steeds met regelmaat een politiebeambte die niet op de hoogte is van VPT. Of erger nog, dat bovenstaande ideeën ook door de politie worden uitgesproken. Daarover schreef ik ook al eerder.
Over 14 jaar nog een keer?
Je begrijpt mijn zorgen. Tof zo’n nieuwe site, maar gaat dit echt tot verandering leiden? Voelen de medewerkers zich echt gesteund door de organisatie én door justitie als het er daadwerkelijk toe doet? Of lanceren we over 14 jaar weer een nieuwe hippere site met dezelfde informatie en blijven we roepen dat geweld tegen medewerkers met een publieke taak toch echt niet kan….?
P.S.: Mijn zorg neemt niet weg dat ik de site graag deel. Wie drukt het onder de juiste neuzen?