Ik lees artikelen rond het onderwerp geweld richting hulpverleners altijd met veel interesse. Je bent immers een vakidioot of niet. Mij kan het onderwerp niet te veel aandacht krijgen. Helaas is de aanleiding van deze berichten vaak een heftig incident. En dat wens je natuurlijk niemand toe.
Als hulpverlener in elkaar geslagen worden. Niet te bevatten. Nooit.
Zo ook niet de ambulancemedewerkers die afgelopen dinsdag ernstig zijn mishandeld. Naar je werk gaan met als doel mensen te helpen die hulp nodig hebben en niet de beste dag van hun leven beleven, en dan in elkaar geslagen worden. Niet te bevatten. Nooit.
Dat is de reden dat ik het artikel dat hierop volgt erg onhandig getimed vind. (Lees: ambulancezorg-nederland-geweld-tegen-medewerkers-wordt-te-groot-gemaakt)
Collega's zijn nog aan het herstellen en de branche, AZN, geeft een verklaring dat we dingen vooral niet te erg moeten maken. Immers is geweld niet aan de orde van de dag. Laten we niet vergeten hoe mooi het vak is.
Teksten die mij fantastisch lijken voor een wervingscampagne, maar niet voor een nieuwsartikel vlak na een heftig geweldsincident waarvan de betreffende collega’s de pijn nog voelen.
Nog bozer word ik als ik de volgende zin lees:
"De personen die zich agressief gedragen zijn bijvoorbeeld ook regelmatig psychiatrische patiënten die je dat gedrag niet kunt aanrekenen."
Het staat er zelfs twee keer!
Het stigma dat hierin doorklinkt ('de gevaarlijke ontoerekeningsvatbare psychiatrische patient'), maakt het in mijn ogen een gevaarlijke en onhandige uitspraak.
De overtuiging dat strafrechtelijke vervolging geen zin heeft is hardnekkig
Al jaren ben ik, en velen met mij, bezig de GGZmedewerker bewust te laten worden van het feit dat ook binnen de GGZ geweld er niet bij hoort. De overtuiging dat strafrechtelijke vervolging geen zin heeft, de patiënt vooral ziek en zielig is en je er maar tegen moet kunnen, is hardnekkig. Toch is er gelukkig een verschuiving waar te nemen.
Ook de GGZ medewerker valt onder Veilig Publieke Taak. Net zoals de ambulancebroeder en de politieagent. Dat is niet bij iedereen bekend. Een uitspraak dat de psychiatrisch patient niks kan doen aan zijn/haar gedrag, doet ons weer jaren in cultuur terugvallen. Het zet ons weer, samen met de psychiatrische patiënt, buitenspel.
De lijn wordt weer gitzwart
Daar waar Tim en Nicolaas in samenwerking met GGzE in het programma 100 dagen in je hoofd hun best doen om te laten zien dat de lijn tussen gek en normaal flinterdun is, maakt zo'n uitspraak deze lijn weer gitzwart.
Laten we niet vergeten dat de psychiatrische patiënt vooral ook gewoon mens is (nog los van het feit dat dé psychiatrische patiënt niet bestaat). En het ook verdient zo gezien, benaderd én behandeld te worden. Strafbaar gedrag is ook bij deze mens dus strafbaar gedrag. En agressie hoeft niet geaccepteerd te worden.
Ook niet als er begrip is voor het agressieve gedrag. Want de impact is dan wellicht iets minder, het feit wordt er niet minder strafbaar of agressief van. Overigens is het niet aan een woordvoerder van AZN om te bepalen of iets strafbaar is (justitie) of hoeveel impact iets maakt (het slachtoffer).
En wat is het verschil tussen een persoon die agressief doet omdat hij bang is dat zijn kind niet snel genoeg geholpen wordt en een persoon die vanwege boze stemmen onbegrepen gedrag vertoont?
Elk geweldsincident is er één te veel
Tuurlijk is het ambulancewerk een fantastisch vak. Net als werken bij een huisartsenpost of de GGZ. De mens mogen bijstaan en er voor degene zijn op een moment dat het niet goed gaat, is vaak een bijzondere ervaring en een voorrecht.
Nuance is dus prima. Bagataliseren d.m.v. 'de psychiatrische patiënt' als voorbeeld te gebruiken is een absolute no go. Laten we ook niet vergeten dat elk geweldsincident er één te veel is en heftige gevolgen kan hebben. Voor alle betrokkenen. Daar zit geen enkel lijntje tussen en valt wat mij betreft niet te nuanceren.