We willen gehoord worden. Omdat we vinden dat ons onrecht wordt aangedaan, of omdat dit wellicht dreigt. Omdat we graag onze mening terug zien komen tijdens het ontstaan van beleid. Omdat we onderdeel willen zijn van hetgeen over ons beslist. Omdat we invloed willen hebben op ons eigen leven. Als individu en als onderdeel van een maatschappij. Als mens.

Ik heb hem inmiddels al 3 keer laten weten dat ik het de volgende keer echt ga doen. Dat wordt dus ondertussen al wel een beetje ongeloofwaardig. Het lijkt hem ook niet veel te doen. Hij haalt elke keer zijn schouders op en kijkt me vriendelijk lachend aan.

We doen het niet genoeg. Ook niet graag. Snap ik. Dat laatste dan. Het betreft natuurlijk altijd nare situaties. Maar het is zo ontzettend belangrijk om het wel te doen. Misschien kan ik je met de 5 onderstaande redenen overtuigen. Had ik al gezegd dat het belangrijk is? 

Veel hulpverleners weten mij te vinden als zij vragen hebben over het onderwerp aangifte of VPT. Het onderwerp heeft dan ook al jaren mijn aandacht. Omdat het vaak dezelfde vragen zijn, en terechte en logische vragen ook, heb ik ze uitgeschreven. Want gelukkig, ondanks de ervaren toename van agressie, komt het niet wekelijks voor dat je aangifte moet doen, dus teruglezen kan wel prettig zijn.

Organisaties (en zorgprofessionals) worstelen nog steeds met het doen van aangifte. Veel verantwoordelijkheid tot het wel of niet doen van aangifte wordt hierbij bij de zorgprofessional (slachtoffer) neergelegd.

Ik best wel. Maar ergens zegt zo’n gemiddelde 9 op een evaluatieformulier ook niet heel erg veel. Of nou ja, wel veel, maar misschien niet alles.

Wanneer een team in zwaar weer zit, of veel te verduren heeft (gehad), doet dit wat met de groepsdynamiek. Vooral als beleid individuen persoonlijk treft. 'Logisch', hoor ik je denken.

Iets dat management vaak wil: een aanspreekcultuur. 'Het team moet elkaar gaan aanspreken op gedrag dat niet wenselijk is'. Zo. De toon is gezet.

Op de door ons als gezin gezamenlijk opgestelde bucket-vakantie-lijst staat, ingebracht door de 8 jarige, het Van Gogh museum (invloed van school) en het zien van de Arena (invloed onbekend, in ieder geval niet vanuit ons). Mijn inbreng is een hotelovernachting, dus dat worden 2 dagen Amsterdam.

Elke week post ik op mijn social media kanalen een tip van de week. Een jaar lang elke week een tip. Gratis. Omdat kennis delen leuk is en omdat ik elke hulpverlener veiligheid en weerbaarheid gun. Hier de tips met betrekking tot risicotaxatie.

Verpleegkundige zijn is een vak. Een mooi vak, maar ook een belangrijk vak. En dat vind elke verpleegkundige zelf ook. Soms echter, en soms is helaas vaker dan ik zou willen, twijfel ik aan dit gegeven als ik naar de verpleegkundige dossiervoering kijk. De dossiervoering hangt vaak als los zand aan elkaar. De verschillende methodieken hebben geen samenhang en soms wordt iets alleen maar gedaan ‘omdat het moet’. Schokkend.

Elke week post ik op mijn social media kanalen een tip van de week. Een jaar lang elke week een tip. Gratis. Omdat kennis delen leuk is en omdat ik elke hulpverlener veiligheid en weerbaarheid gun. Hier de tips met betrekking tot de verpleegkundige dossiervoering.