De politie en de zorg zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alleen al in de vorm van mijn ouders: hij politiechef en zij ambulanceverpleegkundige. Heel vreemd dat ik beide werelden op de werkvloer probeer te verbinden is het daarom wellicht niet. Misschien dat dit ook maakt dat ik het zo pijnlijk vind dat op organisatorisch (overheid) niveau de projecten en initiatieven tot verbetering van de veiligheid in de zorg tof zijn, maar de praktijk vaak zo achterblijft.

In mijn ideale wereld heeft elke organisatie een ‘aangifte-mevrouw of -meneer’, zodat de hulpverlener zo min als mogelijk belast wordt met de nasleep van een geweldsincident, zo ook met alles rondom het doen van aangifte. Zolang dit nog een sprookje lijkt, kijk ik graag naar de verschillende aspecten binnen dit thema en waar er verbetering mogelijk is.

Stemmen is het moment waarop je constructief kan bijdragen aan verandering, of juist niet. Een gecreëerd moment om iedereen een stem te geven. Maak daar gebruik van.

Ik zie een team vaak als een collectief brein, één grote hersenmassa. Waar spanning effect op heeft. En dan tref ik soms een hagedis, maar vaker nog een holbewoner. Dat klinkt wat onaardig, maar is wel eerlijk. Ik durf zelfs te zeggen dat dit slim is. Want dit niet zien levert lastige situaties op.

De open brief die ik vorige week schreef aan 'de politiemedewerker' wordt best goed ontvangen. Ondanks de grote fout die er in staat. Zo zie je maar, niet alles hoeft altijd perfect (note to myself!).

Mag ik u wat vragen? Ik heb u namelijk nodig om de zorg veiliger te maken.

We willen gehoord worden. Omdat we vinden dat ons onrecht wordt aangedaan, of omdat dit wellicht dreigt. Omdat we graag onze mening terug zien komen tijdens het ontstaan van beleid. Omdat we onderdeel willen zijn van hetgeen over ons beslist. Omdat we invloed willen hebben op ons eigen leven. Als individu en als onderdeel van een maatschappij. Als mens.

Ik heb hem inmiddels al 3 keer laten weten dat ik het de volgende keer echt ga doen. Dat wordt dus ondertussen al wel een beetje ongeloofwaardig. Het lijkt hem ook niet veel te doen. Hij haalt elke keer zijn schouders op en kijkt me vriendelijk lachend aan.

We doen het niet genoeg. Ook niet graag. Snap ik. Dat laatste dan. Het betreft natuurlijk altijd nare situaties. Maar het is zo ontzettend belangrijk om het wel te doen. Misschien kan ik je met de 5 onderstaande redenen overtuigen. Had ik al gezegd dat het belangrijk is? 

Veel hulpverleners weten mij te vinden als zij vragen hebben over het onderwerp aangifte of VPT. Het onderwerp heeft dan ook al jaren mijn aandacht. Omdat het vaak dezelfde vragen zijn, en terechte en logische vragen ook, heb ik ze uitgeschreven. Want gelukkig, ondanks de ervaren toename van agressie, komt het niet wekelijks voor dat je aangifte moet doen, dus teruglezen kan wel prettig zijn.

Organisaties (en zorgprofessionals) worstelen nog steeds met het doen van aangifte. Veel verantwoordelijkheid tot het wel of niet doen van aangifte wordt hierbij bij de zorgprofessional (slachtoffer) neergelegd.

Ik best wel. Maar ergens zegt zo’n gemiddelde 9 op een evaluatieformulier ook niet heel erg veel. Of nou ja, wel veel, maar misschien niet alles.