Ik lees artikelen rond het onderwerp geweld richting hulpverleners altijd met veel interesse. Je bent immers een vakidioot of niet. Mij kan het onderwerp niet te veel aandacht krijgen. Helaas is de aanleiding van deze berichten vaak een heftig incident. En dat wens je natuurlijk niemand toe.

Het wordt vaak gebracht als een groot goed: feedback geven. Want feedback is een cadeautje.

Misschien ben jij ook een hulpverlener die, net als een heleboel hulpverleners, niet weet hoe het gaat: aangifte doen. Logisch als je het nog nooit hebt gedaan. Laat staan dat je dan weet wat je rechten en plichten zijn.

"Er zijn wel 4 mensen vertrokken! Lekkere teamcoach ben jij!"

"Het hele team keert zich tegen de behandelaar. Hij begrijpt er immers niks van, luistert nooit naar het verpleegkundig team, ziet ze als onderdanig en bedenkt elke keer weer beleid dat niet uit te voeren is. Als de behandelaar het al in zijn hoofd haalt om op de afdeling zijn gezicht te laten zien wordt hij door de aanwezige verpleegkundigen zoveel als mogelijk genegeerd. Veelvuldig beklag doen bij het management heeft nog niet het gewenste resultaat gehad."

Werkoverleg. Super belangrijk om met regelmaat even met de koppen bij elkaar te zitten. Maar even jongens: weten jullie wel wat er écht op de agenda staat?

'Hoe gaat het met je?' Ik antwoord niet. De betrokken blik blijft gericht op mij.

"Zeg maar tegen je ouders dat dit niet de bedoeling is."

De politie en de zorg zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alleen al in de vorm van mijn ouders: hij politiechef en zij ambulanceverpleegkundige. Heel vreemd dat ik beide werelden op de werkvloer probeer te verbinden is het daarom wellicht niet. Misschien dat dit ook maakt dat ik het zo pijnlijk vind dat op organisatorisch (overheid) niveau de projecten en initiatieven tot verbetering van de veiligheid in de zorg tof zijn, maar de praktijk vaak zo achterblijft.

In mijn ideale wereld heeft elke organisatie een ‘aangifte-mevrouw of -meneer’, zodat de hulpverlener zo min als mogelijk belast wordt met de nasleep van een geweldsincident, zo ook met alles rondom het doen van aangifte. Zolang dit nog een sprookje lijkt, kijk ik graag naar de verschillende aspecten binnen dit thema en waar er verbetering mogelijk is.

Stemmen is het moment waarop je constructief kan bijdragen aan verandering, of juist niet. Een gecreëerd moment om iedereen een stem te geven. Maak daar gebruik van.

Ik zie een team vaak als een collectief brein, één grote hersenmassa. Waar spanning effect op heeft. En dan tref ik soms een hagedis, maar vaker nog een holbewoner. Dat klinkt wat onaardig, maar is wel eerlijk. Ik durf zelfs te zeggen dat dit slim is. Want dit niet zien levert lastige situaties op.